Forum  Strona Główna



 

Podanie gliny i ziemi na wodach stojących i płynących

 
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> www.fishomania.pl / Nęcenie / Artykuły
Zobacz poprzedni temat :: Zobacz następny temat  
Autor Wiadomość
matiloch




Dołączył: 25 Mar 2011
Posty: 460
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 7 razy
Ostrzeżeń: 0/5

Płeć: Mężczyzna

PostWysłany: Wto 22:43, 29 Mar 2011     Temat postu: Podanie gliny i ziemi na wodach stojących i płynących

Wody stojące wymagają od wędkarzy znacznej precyzji. Odnosi się ona do techniki łowienia, dostosowania właściwego zestawu, a także podania właściwej mieszanki zanętowej. W niniejszym artykule omówiony został ostatni z wymienionych czynników, wpływających na końcowy sukces.



Wielu zawodników zbyt nonszalancko, bez właściwych przemyśleń podchodzi do przygotowania zanęty i gliny na wodę stojącą. Zazwyczaj rozpatrywany jest tylko dominujący gatunek ryby w łowisku, natomiast cała reszta robiona jest według „powszechnych schematów”. Najczęstszym efektem tego jest rybny początek tury po czym z upływem czasu jest coraz słabiej.

Na wstępie warto pokrótce wyjaśnić szerokie pojęcie jakim jest NĘCENIE. Niestety często fraza ta utożsamiana jest w rzeczywistości z KARMIENIEM! Wskazuje na to ilość zanęty i robactwa jaka jest podawana w łowisku przez wielu łowiących wyczynowo wędkarzy. Ma to niewiele wspólnego z pierwotnymi założeniami procesu nęcenia. To co wędruje z naszych wiader do wody ma za zadanie:

 Zwabić.
 Zainteresować.
 Pobudzić.
 NIE KARMIĆ nadmiernie ryb a jednocześnie utrzymać je w obrębie pola nęcenia.

Glina jako składnik zanęty, jak i nośnik robactwa odpowiada w pewnym zakresie za wszystkie z wyżej wymienionych zagadnień. Temat ten szerzej został poruszony we wcześniejszych artykułach, szczególnie pt. „Znaczenie ziemi i gliny w wędkarstwie. Cz. 1-4.”

Wracając do tematu…
Główne czynniki, które należy uwzględnić podczas przygotowywania mieszanki na wodę stojącą:


1. Głębokość łowiska.
2. Struktura i właściwości dna.
3. Dominujący gatunek ryb.
4. Sposób żerowania i ilość ryb.
5. Niekoniecznie dostrzegalne ruchy wody.

Największe, w dużym stopniu determinujące znaczenie dla doboru mieszanki zanęty/gliny odgrywają 1,2 i 4 z wymienionych. Poprzez analizę myślową powyższych czynników podpartą znajomością łowiska należy dobrać następujące parametry mieszanki zanętowej:

 Ciężar
 Wilgotność
 Spoistość
 Zdolności smużące
 Treściwość

Poszczególne właściwości mieszance nadaje się między innymi poprzez dobór odpowiednich glin w określonych proporcjach oraz regulację wilgotności, a ujmując to konkretniej:


1. Ciężar mieszanki jeziorowej uzależniony jest od głębokości łowiska oraz twardości dna. Jest on regulowany rodzajem i ilością gliny. Zazwyczaj jako obciążnik stosowana jest glina Argile lub de Somme. W przypadku gdy kule mają spaść na dno i stopniowo się rozkładać jako obciążnik służy glina wiążąca. W łowiskach zamulonych, płytkich zazwyczaj stosuje się lekką ziemię torfową.

2. Wilgotność decyduje o pracy mieszanki. Im zanęta suchsza i bardziej puszysta tym jej praca jest bardziej intensywna. Mieszanki bardziej domoczone rozkładają się wolniej, posiadają znacznie mniejsze zdolności windujące. Potocznie mówi się, że im bardziej mieszanka jest wilgotna i spoista tym jest bardziej „tęga”.

3. Spoistość mieszanki zależy od rodzaju użytej gliny i jej wilgotności. Decyduje ona o szybkości uwalniania składników zanęty i robactwa. Użycie wiążącej gliny jak sama nazwa mówi zwiększa spoistość zanęty, natomiast gliny Argile lub de Somme ją zmniejsza.

4. Właściwości smużące nadawane są zanęcie poprzez zastosowanie gliny o właściwościach rozpraszających. W wielu łowiskach ten parametr zanęty ma kluczowe znaczenie w celu osiągnięcia dobrego wyniku.

5. Treściwość zależy od proporcji zanęty i gliny oraz kaloryczności samej zanęty. Parametr ten jest niezwykle istotny.




Podstawowe typy mieszanek na wody stojące.

1. Bardzo lekka, puszysta.

Bazę takiej mieszanki stanowi ziemia torfowa, 2-3 krotnie przesiana przez bardzo drobne sito, połączona z delikatnie nawilżoną, wyprażoną, bogatą w składniki windujące zanętą. Proporcja ziemi do zanęty zależy od stopnia pobierania spożywczych frakcji przez ryby. Zazwyczaj jest to proporcja 2kg ziemi na 1kg zanęty. Rozwiązanie to sprawdza się w płytkich łowiskach o miękkim, mulistym dnie. Przewaga takiej mieszanki w wielu łowiskach polega na jej niezwykłej lekkości, dzięki czemu można ją położyć w postaci kul na grząskim dnie. Ma to niebagatelne znaczenie w łowiskach płociowych, gdzie tylko systematycznie pracujące kule pozwalają zainteresować chimeryczną płotkę. Mieszankę taką należy podzielić na trzy porcje i „zestopniować” ją na różne spoistości szarym bentonitem. Zapewni to ciągłą pracę zanęty. Jest to najwłaściwsze rozwiązanie na trudną płoć. W celu nadania zanęcie właściwości smużących warto dodać do 20% gliny Argile. Nie można dopuścić do sytuacji, w której na dnie rozmyciu uległy wszystkie kule zanętowe. Zazwyczaj skutkuje to odejściem płoci ze względu na brak fruwających nad dnem frakcji. W przypadku intensywnego żerowania płoci stopniowanie mieszanki bentonitem można zastąpić bardzo częstym donęcaniem. Płoć jest rybą preferującą „buzujące” kule zanętowe. Często sama lubi wybierać „smakołyki” z kul.

2. Smużąca, tworząca słup zanętowy.

Właściwości takiej mieszance nadaje glina o właściwościach rozpraszających (np. Argile, de Somme). Zazwyczaj optymalna proporcja to 1-2 kg gliny na 1kg zanęty. Mieszanka taka ma za zadanie rozbić się o powierzchnię wody i opaść na dno w postaci słupa zanętowego, któremu towarzyszy intensywna smuga. Jest to doskonałe rozwiązanie przy połowie jeziorowych leszczy zwłaszcza w łowiskach zamulonych, gdzie nie ma możliwości położenia kul zanętowych z gliną, gdyż ugrzęzłyby w mule. Mieszanka ta niezbędna jest również w przypadku nęcenia ryb żerujących nad dnem i w toni. W przypadku takiego sposobu podania zanęty ważne jest częste donęcanie, sprawdza się strzelanie z procy pinką lub białymi robakami.

3. Średnio-ciężka, dywanująca.

Jest to mieszanka dość ciężka, dociążona gliną typu Argile. Dociera ona w całości do dna po czym natychmiast rozkłada się tworząc dywan. Sprawdza się przy połowie leszczy i płoci w głębokich jeziorach o dość twardym dnie. Ilość gliny zależy od głębokości łowiska i pożądanego stopnia zubożenia zanęty. Ten typ mieszaki odzwierciedla pierwotną filozofię nęcenia, polegającą na szybkim rozłożeniu pokarmu na dnie.

4. Ciężka, spoista.

Wbrew pozorom ten typ mieszanki nie jest przeznaczony tylko na głębokie łowiska a również na płytsze zbiorniki o twardym dnie, w których występują częste ruchy wody spowodowane silnymi wiatrami. Zbyt lekka mieszanka w takich łowiskach może być przesunięta o kilka metrów co spowoduje rozproszenie ryb. Mimo wody stojącej warto zastosować glinę rzeczną lub ciężką wiążącą. Takie połączenie sprawdzi się również w łowiskach gdzie chcemy wyselekcjonować większe płocie spośród drobniutkich płoteczek oraz utrzymać dłuższy czas większe leszcze. Luźny dywan jest często „rozdmuchiwany” przez duże leszcze w ciągu kilku minut, podczas gdy ciężkie spoiste kule potrafią je wyraźnie zainteresować i zatrzymać.

Wyżej opisano glinę w kontekście wielofunkcyjnego wypełniacza zanęty spożywczej. Jednakże zwłaszcza w wodach stojących jest ona najbardziej popularnym nośnikiem jokersa. Coraz częściej glina z ochotką odgrywa znacznie większą rolę niż sama zanęta. Zadaniem zanęty w wodzie stojącej zazwyczaj jest „ szybkie kupienie ryby” i ściągnięcie jej w łowisko, natomiast jokers w glinie pozwala ją zatrzymać na dłużej. Dlatego też ważne jest jego właściwe podanie.



Znane są różne filozofie i szkoły podawania jokersa w wodach stojących. Osobiście zdecydowanie preferuję podawanie jokersa w dość mocno doklejonej glinie lub ziemi. Podstawą takiego założenia, jest to, że luźna puszysta zanęta swoją pracą i zapachem ściąga zainteresowane ryby w łowisko, natomiast powoli uwalniające się sklejone w glinie robaki skupiają je na niewielkim obszarze łowiska. W wodzie stojącej, w przeciwieństwie do rzeki nie przepływamy zestawem po całym stanowisku więc niezwykle ważne jest to, by skupić rybę w możliwie jak najmniejszym obszarze łowiska. Zbyt „lekko” podany jokers może być przemieszczany wraz z niewielkimi prądami wody jednocześnie rozpraszając ryby. Ponadto wolno rozmywająca się glina wzbudza ciągłe zainteresowanie ryb pobudzając je do żerowania. Według tej koncepcji im większą ilość robaka w glinie tym silniej należy ją kleić.



Skutecznym rozwiązaniem jest przygotowanie 2-3 porcji gliny z różnym stężeniem jokersa i zawartością kleju. Pierwsza porcja niedoklejonej ziemi zawiera śladową ilość jokersa (proporcja: 100 g na 2 kg gliny), druga standardową zawartość (proporcja: 200 g na 2kg gliny) i jest nieznacznie doklejona bentonitem, trzecia najbardziej „skoncentrowana” porcja zawiera 200 g jokersa w zaledwie 1kg gliny i jest doklejona w takim stopniu by rozmywała się bardzo wolno, wręcz stała. Zadaniem pierwszej konsystencji jest szybkie utworzenie dywanu na dnie z niewielką ilością robactwa. Druga konsystencja ma za zadanie koncentrować ryby na niewielkim obszarze nęcenia natomiast trzecia swoim „przepychem mięsa” ma za zadanie pobudzać ryby do żerowania. Ważne jest by najbardziej treściwa i sklejona porcja została podana punktowo za pomocą kubka zanętowego.



W przypadku ciętego gnojaka podawanego w glinie nie ma potrzeby jej klejenia gdyż jest on na tyle „masywny” iż nie ma potrzeby jego „unieruchamiania”. Siekanego gnojaka natychmiast należy umieścić w ziemi tak by wchłonęła ona soki wydzielane z „poćwiartowanego” robaka.

Rozpatrując kolejne aspekty należy zwrócić uwagę na rodzaj gliny w której podajemy robactwo. Generalnie w mojej opinii do podania jokersa najlepiej stosować plastyczne gliny o właściwościach klejących. W przypadku bardzo miękkiego dna jedynym skutecznym rozwiązaniem jest ziemia torfowa. Odznacza się ona dużą kleistością i niepowtarzalną lekkością. Gliną pierwotnie stworzoną w celu podawania jokersa w wodach stojących i kanałach jest glina wiążąca. W zależności od dna na, które powędrują kule należy wybierać między gliną wiążącą lekką a gliną wiążącą ciężką. Jak sama nazwa wskazuje ziemie te istotnie różnią się ciężarem.

Kule formowane z gliny na wody stojące powinny być wielkości nie większej niż nieduża pomarańcza. Na skrajnie mulistym dnie najlepiej jak nie będą większe od dużego jajka.

Nie bez znaczenia jest ukształtowanie dna w obszarze łowienia. Na wielu jeziorach zwłaszcza o charakterze rynnowym na 5-13m od brzegu występuje bardzo silny spadek dna. Tradycyjne kule z pewnością po opadnięciu szybko stoczyłyby się po stoku odciągając ryby z naszego łowiska. Jedynym skutecznym rozwiązaniem jest podawanie luźnej zanęty która rozpadnie się nim dotrze do dna. W przypadku podania robactwa należy podawać go w glinie rozpraszającej (Ziemi de Somme) tak by kula po uderzeniu o dno natychmiast się rozłożyła. W przypadku stoków w relatywnie płytkich łowiskach warto podawać robactwo w glinie, która rozbije się o powierzchnię wody i w postaci słupa zanętowego opadnie na dno.

Podsumowując należy podkreślić najważniejsze aspekty nęcenia w wodach stojących:

1. Wstępne nęcenie musi objąć zróżnicowane porcje zanety/gliny/robactwa, które szybko zwabią, skoncentrują na możliwie niewielkim obszarze oraz utrzymają ryby w łowisku.

2. Należy rozważyć to jakie funkcje mają spełnić poszczególne frakcje zanety/gliny podane w łowisko, pomoże to w słusznym ich dobraniu.

3. Szczególnie nie można dopuścić do podania zbyt dużej ilości pokarmu w łowisku, który znacznie szybciej niż w wodach płynących przesyca ryby, a często również negatywnie wpływa na ich żerowanie.

4. W artykule nie zostało to wyraźnie wyszczególnione, jednakże należy zwracać uwagę na konsystencję samej zanęty. Nawet lekko przewilżona zanęta może już pozostać zupełnie obojętna dla ryb, a zbyt przesuszona nadmiernie zainteresować niechcianą drobnicę.



Umieszczone dzięki [link widoczny dla zalogowanych]


Post został pochwalony 0 razy

Ostatnio zmieniony przez matiloch dnia Sob 0:09, 15 Wrz 2012 , w całości zmieniany 7 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
matiloch




Dołączył: 25 Mar 2011
Posty: 460
Przeczytał: 0 tematów

Pomógł: 7 razy
Ostrzeżeń: 0/5

Płeć: Mężczyzna

PostWysłany: Sob 0:08, 15 Wrz 2012     Temat postu:

„Najlepsza na Świecie”, pachnąca zanęta podana z „super gliną” nie pozwoli osiągnąć zamierzonego efektu jeśli nie utrzymamy i nie zaprezentujemy jej we właściwy sposób. Poprzez „utrzymanie” należy rozumieć wszelkie działania prowadzące by mieszanka zanętowa pracowała przez cały okres połowu. Zakładamy 3 godziny, gdyż tyle trwa tura zawodów wędkarskich. „Zaprezentujemy” oznacza czas i sposób uwalniania (lub nie) szeroko rozumianej smugi zanętowej (frakcje zanęty, smuga gliny, robactwo).



Spełnienie powyższych aspektów uwarunkowane jest rodzajem użytej mieszanki glinowej (zakładamy jej prawidłowość względem danego łowiska) oraz wykorzystaniem klejów wędkarskich. Na rynku spotkać można 3 główne rodzaje preparatów wpływających na konsystencję mieszanki:

- Bentonity (w tym kleje szare, które to są rozcieńczonymi bentonitami),
- Kleje spożywcze na bazie skrobi kukurydzianej,
- Klej arabski super mocny na bazie modyfikowanych polisacharydów.

Bentonity to typowe „doklejacze”. Służą do zwiększania spoistości gotowej już mieszanki. Należy je dodawać niewielkimi porcjami (po 100-200 gram). Przed dozowaniem kolejnych porcji mieszankę należy dowilżać spryskiwaczem intensywnie mieszając.



Kleje spożywcze dozuje się do suchej zanęty. Nie nadają się do gliny. Gaszą pracę zanęty, staje się ona bardziej kleista i tęga. Klej spożywczy powoduje przywieranie do siebie poszczególnych frakcji zanęty. Zaleca się ich stosowanie do luźnych i lekkich zanęt. Natomiast nie ma większego sensu dodawać ich do markowych zanęt ukierunkowanych na rzekę, gdyż same w sobie zawierają spore ilości tego typu kleju.

Klej arabski super mocny to innowacyjny produkt. Dodany do gliny/zanęty w niewielkiej ilości (2%) pozwala utrzymać kule zanętowe w każdym uciągu przez całą turę zawodów. Należy go dozować do porcji, która ma utrzymać znęconą rybę do końca 3-godzinnej tury.



Pierwotnym zastosowaniem tego preparatu jest klejenie robactwa ze żwirem, przy połowie średnich i dużych ryb rzecznych. Żaden inny klej nie daje możliwości punktowego utrzymania robactwa w dużym uciągu.



Standardowe, wyjściowe przygotowanie mieszanki na wodę płynącą opiera się o trzy konsystencje. Przygotowaną zanętę/glinę dzielimy na 3 porcje, z których przygotowujemy różne konsystencje tej samej zanęty.



Pierwszą frakcję zazwyczaj się nie dokleja, tak by szybko uwalniane składniki mieszanki ściągnęły ryby w łowisko. Porcja „najluźniejsza” w dużych uciągach (powyżej 15 gram) zazwyczaj jest najmniejsza objętościowo, przeciwnie zaś w rzekach o niewielkim przepływie wody (do 5 gram). Pierwsza konsystencja powinna rozmyć się w ciągu 10-15 minut. Po tym czasie swoją pracę muszą rozpocząć kule uformowane z drugiej porcji doklejonej odpowiednią ilością bentonitu. Całkowitemu rozmyciu mogą ulec nie wcześniej niż po 60 minutach. Ostatnia konsystencja powinna być bardzo silnie doklejona, tak by kule stały do trzeciej godziny zawodów trzymając rybę w łowisku. W bardzo dużych uciągach do ostatniej porcji warto dodać odrobinę kleju arabskiego super mocnego co da nam pewność utrzymania „towaru” w polu nęcenia. Do donęcania optymalnie jest przygotować mieszankę przygotowaną 1:1 z porcji pierwszej i drugiej tak by podawane kule rozpuściły się w okresie 20 minut. W niedużych uciągach zazwyczaj należy donęcać „niedoklejoną” mieszanką.



W myśl zasady „od ogółu do szczegółu”… Powyżej wspomniane tradycyjne 3 konsystencje w zależności od warunków i potrzeb warto dodatkowo modyfikować. By uzyskać maximum systematyczności i różnorodności pracy naszej zanęty/gliny pierwszą porcję można podzielić na dwie części i jedną z nich dodatkowo delikatnie dowilżyć i mocniej ścisnąć kule.

Drugą porcję doklejoną bentonitem warto również podzielić na dwie części, po czym z jednej kule należy uformować 15 minut wcześniej niż z drugiej. Wcześniejsze przygotowanie kul zanętowych powoduje zasysanie wody przez frakcję bentonitu i wypieranie na zewnątrz powietrza.



Zabieg ten wyraźnie spowolni rozmycie kul, gdyż pozbawione wypełnionych powietrzem porów nie będą podatne na wnikanie wody do ich wnętrza. Trzecia porcja ma trzymać ryby jeśli to możliwe w samych kulach więc przy niej nie mają sensu dodatkowe modyfikacje.

Podczas frakcjonowania zanęty/gliny do różnych konsystencji należy uwzględnić sposób żerowania ryb jak i sam charakter rybostanu. Jeśli przy standardowym, wyżej opisanym sposobie przygotowania mieszanki zanętowej ryby wyraźnie ustawiają się znacznie poniżej kul w „smudze zanętowej” i nie chcą podejść wyżej, trzeba położyć mniej sklejonej zanety/gliny a częściej donęcać mieszanką pierwszej i drugiej frakcji. Taka sytuacja ma miejsce zazwyczaj przy połowie płoci. W momencie gdy w łowisku występują średnie i duże ryby, chętnie podchodzące do samych kul należy to dodatkowo uwzględnić i podać więcej „doklejonej, tęgiej mieszanki” i taką też donęcać, tak by je utrzymać. Zbyt luźna zanęta szybko może zostać zmieciona z dna przez ochoczo żerujące ryby. Dotyczy to zwłaszcza leszczy i krąpi.

Powszechnie wiadomo, iż sposób żerowania ryb i ich „zachcianki” mogą się diametralnie zmienić w ciągu bardzo krótkiego czasu. Po zanęceniu wydawałoby się słusznie dobranymi konsystencjami okazuje się, że ryby śmiało ustawiają się w kulach, czego się nie spodziewaliśmy podając pracującą, raczej mało sklejoną mieszankę. Wówczas natychmiast należy podjąć decyzję położenia dodatkowej porcji „doklejonej” zanęty/gliny tak by owych ryb nie stracić. Analogicznie w sytuacji odwrotnej kiedy się „przekleiliśmy” a ryby wyraźnie „nie chcą wejść”, powinno się natychmiast wyjechać kilka razy kubkiem z „pracującą mieszanką”. Szybkie podejmowanie decyzji to cecha dobrych i doświadczonych zawodników. „NIE CZEKAJĄ NA CUD, TYLKO NATYCHMIAST DZIAŁAJĄ”. Łowiska rzeczne nie wybaczają błędów. Jeśli nie „kupimy ryb” na początku to już niezmiernie ciężko jest je podebrać doświadczonemu sąsiadowi. Podobnie w momencie gdy ich nie utrzymamy w łowisku.


Na wielu łowiskach rzecznych poprzez dobór konsystencji zanęty/gliny istnieje możliwość „ustawienia” ryby. Ułatwia to jej systematyczne odławianie w przeciwieństwie do „szukania jej” po całym stanowisku. Największym obecnie autorytetem w omawianym aspekcie jest Pan Remigiusz Zielonka. Poprzez dobranie właściwej konsystencji tego co wrzuca do wody potrafi ustawić ryby w niewielkim obszarze łowiska. Rzeczna mieszanka Remigiusza jest bardzo tęga, plastyczna i kleista, dzięki czemu nie ulega typowemu rozmyciu lecz powoli odrywają się od niej grube, ciężkie frakcje. Wielu zawodników błędnie upatruje kapitalnych wyników uzyskiwanych przez Pana Zielonkę w cudownym składzie zanęty czy też w tajemniczym zapachu przesuwając na drugi plan omawiany aspekt konsystencji tego co trafia do wody. To czym nadaje taką a nie inną konsystencję swojej mieszance zanętowej pozostanie Jego oczywistą tajemnicą, przy czym skłania do poszukiwania rozwiązań maksymalnie ograniczających zbyt szybkie rozmycie kul zanętowych. Z pewnością wyżej wspomniany klej arabski super mocny stwarza warunki ustawienia ryb bezpośrednio w kulach nawet przy ekstremalnych uciągach, czego niestety nie zapewni tradycyjny bentonit. Klej mineralny na bazie bentonitu nawet w dużych dawkach nie posiada możliwości wystarczająco przeciwstawić się fizycznej sile płynącej wody.



Podsumowując to co zostało do tej pory napisane należy stwierdzić, iż charakter rybostanu i sposób jego żerowania wpływają na konsystencję podawanej zanęty/gliny. W niektórych łowiskach stopień „związania” mieszanki i sposób jej podania (proporcje poszczególnych konsystencji, częstotliwość donęcania, charakter i spoistość mieszanki przeznaczonej do donęcania, miejsce ulokowania zanęty) pozwalają ustawić ryby dalej lub bliżej kul zanętowych. Do tego należy jeszcze wspomnieć o odpowiedniej prezentacji przynęty determinowanej pracą zanęty. Jeśli udało nam się ściągnąć rybę do samych kul wówczas należy je odławiać ciężkim dość stacjonarnym zestawem, zazwyczaj przegruntowanym. W przypadku ustawienia się ryb w rozmyciu najłatwiej skusić je agresywnie prowadzoną, fruwającą przynętą.

Konsystencja i skład mieszanki bezpośrednio wpływają na jej zachowanie w konkretnym łowisku. W zależności od tego jaką wybierzemy zanętę, glinę, jak je ze sobą połączymy, dowilżymy i ile damy kleju uzyskamy różne typy pracy zanęty:



1. Mieszanka smużąca, „wyrzucająca” znaczne ilości szybko przemieszczających się w okolicach dna frakcji.
- uzyskamy ją poprzez stworzenie mieszanki o proporcji objętościowej (glina & zanęta) 1:1,
- bazą glinową powinna być glina Argile doklejana w zależności od warunków bentonitem i dociążana gliną rzeczną (uciąg powyżej 10 gram),
- zanęta lekka, średniej lub drobnej frakcji (np. Gross Gardons, Canal Lorpio GP, Nysztal płoć itp.)
- glinę i zanętę należy przed wymieszaniem odsiewać oddzielnie na sicie,
- podstawą skuteczności tej mieszanki jest ciągłe donęcanie z kubka,
- skuteczna zwłaszcza w mniejszych uciągach na płocie, krąpie i nieduże leszcze, które ustawiają się wyraźnie poniżej punktu nęcenia w rozmyciu.

2. Mieszanka średnio smużąca, systematycznie uwalniająca grubsze frakcje „toczące się” po dnie.
- uzyskamy ją poprzez stworzenie mieszanki o proporcji objętościowej (glina & zanęta) 1:1,
- bazą glinową powinna być glina wiążąca doklejana w zależności od warunków bentonitem i dociążana gliną rzeczną (uciąg powyżej 15 gram),
- zanęta ciężka, średniej frakcji (np. River Lorpio GP, Nysztal Leszcz itp.)
- glinę i zanętę należy przed wymieszaniem odsiewać oddzielnie na sicie
- mieszanka raczej uniwersalna, łatwo ją modyfikować w czasie łowienia poprzez, dodatek bentonitu (osłabia smużąco-wynoszące właściwości mieszanki) lub ziemi de somme (wzmacnia efekt smużenia i przyśpiesza uwalnianie frakcji zanętowych),
- przydatna najczęściej w łowiskach o średnim uciągu (5-15 gram) przy połowie leszczy i krąpi, które zazwyczaj ustawiają się w niewielkiej odległości za kulami.

3. Mieszanka słabo smużąca, uwalniające się frakcje zanęty przylegają do dna lub nieznacznie się po nim przemieszczają.

- uzyskamy ją poprzez stworzenie mieszanki o proporcji objętościowej (glina & zanęta) 2:1 lub 1:1,
- bazą glinową powinna być glina rzeczna (uciąg powyżej 10 gram) lub glina wiążąca w przypadku mniejszych uciągów,
- zanęta ciężka, średniej frakcji (np. River Lorpio GP, Nysztal Leszcz itp.),
- glinę i zanętę należy wspólnie przetrzeć przez sito w celu dociążenia frakcji zanęty,
- przydatna najczęściej w łowiskach o średnim i dużym uciągu przy połowie leszczy i krąpi, które chętnie ustawiają się w samych kulach,
- sprawdza się przy selekcjonowaniu większych ryb.

Wyżej wymienione mieszanki nie są ścisłymi recepturami. W zależności od łowiska należy je modyfikować lub łączyć ze sobą.

Łowiąc duże ryby w rzekach nawet teoretycznie silnie sklejona zanęta w przypadku gdy „wejdą w nią” duże leszcze, jazie, klenie, świnki, brzany staje się po kilku-kilkunastu minutach spływającym wraz z nurtem obłokiem… Tradycyjną zanętą i gliną z bentonitem nie jesteśmy w stanie utrzymać intensywnie żerujących wyżej wymienionych ryb. Wówczas kapitalnym rozwiązaniem jest sklejenie robactwa ze żwirem za pomocą kleju arabskiego super mocnego i podanie go przy użyciu kubka zanętowego. Duże ryby czujące respekt do sklejonych kamyków z podanymi kulami postępują „delikatniej” niż z gliną i zanętą. Ustawiające się w kulach „kabany” wysysają z kul robactwo i nie rzadko też żwir!



Niniejszy artykuł, podobnie jak pozostałe ma na celu pomóc zrozumieć początkującym wędkarzom sens całego zagadnienia nęcenia w rzekach. Nie zawiera on super receptur, sprawdzonych mieszanek, gdyż takowe nie istnieją. Moim zdaniem pierwsza zasada nęcenia w rzekach to BRAK ZASAD a podstawą sukcesu jest nasza głowa i logiczne myślenie.


Pozdrawiam Cool



Umieszczone dzięki [link widoczny dla zalogowanych]


Post został pochwalony 0 razy
Powrót do góry
Zobacz profil autora
Wyświetl posty z ostatnich:   
Napisz nowy temat   Odpowiedz do tematu    Forum Strona Główna -> www.fishomania.pl / Nęcenie / Artykuły Wszystkie czasy w strefie EET (Europa)
Strona 1 z 1

 
Skocz do:  
Możesz pisać nowe tematy
Możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach


fora.pl - załóż własne forum dyskusyjne za darmo
Powered by phpBB © 2001, 2005 phpBB Group
deoxGreen v1.2 // Theme created by Sopel stylerbb.net & programosy.pl

Regulamin